wiersze pisane od lipca do listopada 2014

PUNKOWY WIERSZ ANTYPOLSKI

(dedykowany Marii Peszek za "Sorry Polsko")
są mężczyźni którzy zamiast twoich soczystych ud
spiralnych włosów
miękkich ust
wolą
siwiznę
solne twarze
swoich matek
ich  żylaste piersi
zgrabiałe dłonie

są mężczyźni
którzy
gdy sęp wyżera im wątrobę
heroicznie zaciskają zęby
służalczo potrząsają swoim łańcuchem
niczym ich jędzowate matki różańcem

są mężczyźni którzy nigdy nie pójdą na wojnę
za to regularnie chodzą do burdelu
ochoczo wydają tłuste premie
zarobione w korporacjach
za wolność naszą i waszą

są mężczyźni
od frontu krawat
od podwórka hard porno
jak ich matki

dulskie

obłudnice
solne płaczki

pokutnice
co spuszczają oczy

z pasją czułością
gładzą koraliki różańca
gdy zgwałcono
długonogą sąsiadkę

starzy mężczyźni przed niedzielną mszą
parzą zioła swoim matkom
już nie będą mieli żon
i tak wolą dziwki

są kobiety
które
za wolność naszą i waszą
wciąż
pali się na stosach

za społeczeństwo
na opak
na wspak
na forum
za opium  dekolt
za gender
afrykańskich
soft porno

za niewparzenie
tupet

zbyt giętki język

Amazonki Achaje
performerki w siatkówkach
na wysokich obcasach
panny z dziećmi
i te
co wstępują do Narodowych
sił
Rezerwowych
zamiast mężczyzn pójdą na wojnę












PÓŁ-SEN


splecione  nasze włosy
palce na ramionach
splecione nogi
krzyczę
przez
sen


przy
wracasz
mnie
ciszy czarnej skórze
nocy

pytasz

Lwianna napijesz się wody

rano
zmywasz naczynia
wynosisz śmiecie
jedziemy na grób
mojej
babci

kamienieję
w gardle zamarzły
słowa

rzucam
tylko
wiersze
na płytę z piaskowca

nie mam świeczek

znów przy
wracasz

mnie
moje ciało cmentarzowi

idziemy na przystanek


wkładam Ci pod kurtkę
zgrabiałe ręce

wracasz do żony

za dwa tygodnie
dzwonisz
mówisz

Lwianna śniło mi się
że miałaś jedną nogę w siatkowej
pończosze
do tego
czarny wysoki obcas

Twoja druga noga
była
ucięta






AUTOPORTRET
nie godzę się z losem
nie jestem pobłażliwa
pastelowa
koronkowa
nie z źrenicy opatrzności się wyłoniłam
ale ze Słonecznej kadzi

z ognia powstałam
w ogień się obrócę





ULEWA W OZIEMKÓWCE
krople wody na leszczynach
dzwonią o szyby
moknie kocia sierść
słońce zamknięte w bańce
na mleko
jak dzin w butelce
komin przecieka
leje się woda na węglową kuchnię
skrzypią stare deski
w szafach chroboczą myszy
przemoczeni
śpią gospodarze
kroplami ululani
pleśnią spowici


OWOC NA PÓŁ
nasze połówki
jak półksiężyce
skrzą się
ważą
grzeją
puszczają
sok
sączy się na mojej brodzie
twojej szyi
w pól drogi
do raju zawracam
na wpół przytomna
od ekstazy
bo nie chcę
połowicznie
ale na całość
na wieczność
zamiast
rajskiego jabłka
cała pomarańcza

ZAPIS

jest w komorze sercowej
krew go nie zmyje

na pamieć
znam wszystkie miejsca
w moim ciele
w środku
na zewnątrz
gdzie się zapisałeś

Twój niewidzialny tatuaż
otula mnie jak aureola

jeszcze iskry po Tobie

wplatane w moje włosy
śpią

Twój zapis
zabliźnił we mnie blizny
telegonii

zmienił bieg
historii



***
skrapla się jedwab
sączy się czerwień
skóra ślisko
w ciszy
pragnie
serce w sejfie
szamocze się
łopocze
jak duch
bez ciała
na wietrze



motto:

"umierać trzeba w harmonii ze światłem
a on jeszcze jej nie osiągnął śmierć darowała"

Joanna jechała nad jezioro

zginęła ze swoim synem
w harmonii ze światłem
w samo słońce w zenicie

nad mazurskim lasem
w zgniecionej karoserii samochodu

umarła
pełna pomysłów na
recenzje i wiersze

podłączeni do respiratorów
konający w bólach nowotworowych i śpiączce
nigdy nie osiągną harmonii ze światłem

jakby śmierć budowała
labirynty Minotaura dla przegranych

ta baba niespełna rozumu
o poczuciu humoru jakiego w życiu nie spotkałam

a może to właśnie żywi najbardziej potrzebni są
po tamtej stronie by umarli zmartwychwstali



***
Z czarnych chmur zeszła skóra
jak po opalaniu
na niebie światło dzienne
ponad dachami bezwstydnie
obnosi się ze swoją nagością
na tym ciele świetlistym
jaskrawy różowy
piorun
nieruchomy
niczym długa żyłka
na środku moich piersi
niemy
stop klatka błyskawicy
czy to duch burzowy
może uciekł
( w tym upale ktoś zapomniał
zamknąć drzwi zaświatów)
czy pioruny są nieśmiertelne
posiadają dusze
zmartwychwstają
A może mają swój
burzliwy Hades


KOBIETY MARCINA AFRYKAŃSKIEGO
(notatki z obrazów)

twoje obrazy pełne kobiet
kobiety ścielą się jak płatki
zasuszonych kwiatów
jak psia sierść
na prześcieradle

jedna

wciąż ta sama

w słomianych lalkach
kalekim błaźnie
w buduarze wannie
bramie czerwonej
ogniu
szpitalnej sali
z bochenkiem chleba

jakby ta jedna mała dziewczyna
o czarnych włosach
amazońskiej grzywce
drobnych piersiach
była całym światem

jakby wszystkie kobiety tego świata
były nią

właśnie pali papierosa
siedząc na progu
drewnianej chaty

za chwilę wyprowadzi na spacer
dwa labradory









AUTOPORTRET
nie godzę się z losem
nie jestem pobłażliwa
pastelowa
koronkowa
nie z źrenicy opatrzności się wyłoniłam
ale ze Słonecznej kadzi

z ognia powstałam
w ogień się obrócę

poetyckie linki ;)

http://pisarze.pl/poezja/5959-sylwia-gibaszek-wiersze.html
http://zeszytypoetyckie.pl/poezja/1096-sylwia-gibaszek

http://www.underavioletmoon.fora.pl/poezja,7/sylwia-gibaszek,15.html
http://latarnia-morska.eu/index.php?option=com_content&view=article&id=1321%3Asylwia-gibaszek-wiersze&catid=34%3Apoezja&Itemid=59&lang=pl
http://www.psyche.pnet.pl/ryba-lancuchu-p-2057.html?osCsid=b3520fd90581af8737b8fe9d1b130173
http://lo48.waw.pl/wiadomosci/1/wiadomosc/101340/spotkanie_autorskie_z_sylwia_gibaszek

spotkania artystyczne wernisaż Bibeloty Cafe maj 2014 i popołudnie poetyckie 17 czerwca LO im. E. Dembowskiego

adycje z moim udziałem

Słowem malowane

wolny eter z Sylwią

link do odsłuchania audycji ze mną 25 marca o godz. 18 w Radiu Wnet

http://www.radiownet.pl/publikacje/literacki-wolny-eter-sylwia-gibaszek-malujaca-poetka

serdecznie zapraszam do wysłuchania audycji o moim malarstwie w radiu Wnet, 27 marca, czwartek o godz. 18:00

https://www.facebook.com/events/795751540452533/

Bardzo ciepło zapraszam  do słuchania audycji z moim udziałem,
jutro 25 marca godz.18 Radio Wnet oto link:

http://www.radiownet.pl/republikanie/rafal-t-czachorowski
https://www.facebook.com/events/1420134818238184/

mój wieczór poezji 21 marca 2014 Cafe Pod stopami

Malarstwo

MOJE WIZJE MISTYKOGENNE, TRANSOWE:)

wiersze jeszcze ciepłe

PROLOG DO SYLWII
zupełnie nie wiem jakie znaczenie
ma to, że życie pisze mnie z takim zapałem
rozwiesza girlandy słów
klucze wiolinowe
rozciąga przed oczami syskie bargielskie
wizje halucyjne mistykogenne
rafy koralowe
lazuryty
Bajkał

zupełnie nie wiem jakie znaczenie ma to
że życie maluje mnie tak jaskrawo
turkuśnie
malachitowo
jak na obrazach Friedy Kahlo I Joana Miro

Zupełnie nie wiem bo ja chcę tylko
powiedzieć o tobie
jak wychodzisz rano zza mgieł
i płowego od porannego wybielacza
księżyca
odkrywasz kołdrę by patrzeć mi w oczy
kiedy  jeszcze śpię

wtedy najmocniej uderza we mnie
że jestem
pod skórą
podświadomie
astralnie
transpersonalnie
ponad ludzkie pojęcie



***
mam czerwone wnętrze
dużo w nim luster
abażur też krwisty
z rzeźbionym trzonem
puste łóżko tylko czasem
spod kołder kapie białe
światło
jarzy się
pomarańczowa aureola
gdy już przyfruniesz w moje ramiona
będziemy polarną zorzą



WIERSZE POZAWERBALNE

I

Twoja Ra

fall
ica

Pragnie Ra

fall
icznego

odurzenia

Pragnę
Cie
bie

pasyjnie
mistycznie

atawiztycznie



tak bardzo
że
satyna śliskich kołder
zamienia się
w czerwoną
wrzącą

ciecz


II

 Niech eskalują Ci endorfiny
         
           Ja
       
         Eroica
         brzmię
     
     rozbóstwiam
         
            się
     
w Twoich erytrocytach

        byś miał
        endogenną
        euforię
        Eros
        Ra
        falliczną
     
       iluminację

Niech skrapla się we mnie Twoja aureola

***
Rzeźbiarzu glinianych masek
Poławiaczu ryb i rzecznych ślimaków

Żywy człowieku z kanwy moich obrazów i wierszy
mam Cię na chwilę w ramionach

bo jesteś duchem lasu i mokradeł
tam wrócisz na zawsze
jak syrena do morza

pojawiasz się
pomiędzy jednym a drugim połowem ryb

jak Cię nie kochać całą sobą?

NIE
w pełni

Jak uodpornić się na tę miłość

NIE
w pełni

pomiędzy poranną kawą a paletą farb
pomiędzy gąszczem wierszy a zbieraniem na chleb

nowe wiersze

"ja jestem gniewem bożym"
                                        Aguirre
FENIKSJANA
kobieta która płakała sadzi krzewy magnolii
na zasolonej ziemi

kobieta która odradza się z popiołów
stworzy rajski ogród na zgliszczach
wyrosną dzikie trawy
irysy orchidee
rozchylone tulipany
przyjdą na światat kolibry
papugi pancerniki
ludzkie dziecko
kobieta która odrodziła się z popiołów
grzebie swych zmarłych pod krzakiem magnolii
pod rajską jabłonią zakopuje swoją miłość

kobieta która płakała
powstała z popiołów
stoi pod wiatr trzymając w wątłych dłoniach
Hunę
ta kobieta
pomści swoją krzywdę
bez nienawiści
 wojny
bez rzucania kamieniami
awantur
ten kto ją zniszczył
sam zadławi się we własnym sumieniu
utopi w swojej niemocy
zupełnie po cichu
rozstąpi się ziemia
z brzegów jezior i rzek
wystąpią wody
pozdychają wszystkie ryby
niebo zapłonie
 Twój ogród czernią się zasnuje

ZANIM

określisz moją płeć

nazwiesz mnie 

zanim zapuszczę dredy jak ojciec

urosnę szybciej niż w Tobie wiersze mamo

a ty dojrzejesz

twoje piersi nasiąkną mlekiem

zanim tata stanie się mężczyzną

i nie będzie tylko łowił ryb

aż w końcu zdecydujecie czy się kochacie

czego chcecie  poza pstrągami

poezją  obrazami

drewnianą chatą o zapachu sztuki i terpentyny

może uda mi się

postawić was do pionu

może zdążycie przed  gorzkim żalem

moją rozpaczą

bo pieluchy zbyt mokre za mało mleka chleba i

miłości

KOŁYSANKA DLA SYLWII

niech mi elfy do snu tkają

skrzydła cienkie jak pajęczyny

łagodnie cierpliwie

nitka po nitce

niech mnie mojra utka

ulula

dotyk po dotyku

do snu mnie scali

twoje ciało przy moim ciele

oko przy oku

rzęsa do rzęsy

myśl

po -myśli

duch w duchu najgłębiej

po ekstazę 

eter

twoje wiersze moje planety

twoje obrazy moje totemy

nasz 

olimp

panteon

zodiak

wszystkie znaki na  niebie i ziemi

albo bez tego

niech mi Bóg Cię ześle bez ciała

nagiego

bez wyjaśnień

pytań

oczekiwań

bym mogła w końcu 

być cała

Jedyna

jak pierwszy embrion 

w boskim brzuchu

KOŁYSANKA DLA RAFAŁA

sen osiada na kocich wąsach

sen osiada na Raffalicznych dredach

miękkie dłonie na Twojej głowie

liść łopianu

wachlarz

moja

stopa

niech Cię

kołysze

wachlarz

kobieca

stopa

liść łopianu

niech Cię

kołysze

kołysze kołysze koła Słońca

koło Księżyca

kołysze kocia kołyska srebrna łyżka

łuska

spokój

ode mnie do Ciebie od Ciebie do mnie

przez synapsy

światłowody

prosto z serca do serca

ruro

ciąg

prosto z serca

WŁOSY

gubię włosy więc jestem

byłam w Twojej kuchni

bibliotece łóżku

czarne długie włosy

jak ślady zwierząt w lesie

niczym gęsta krew w moich żyłach

tłoczących do serca żywicę

lepką od światła i cukru

bym mogła tworzyć i się odżywiać

iluminacjami

zostawiać włosy w notesach

na wannie na szyi kochanka

podobno gdy wypadają włosy

czegoś bardzo ci brak

źle się odżywiasz

żywię się sztuką i przestrzenią

pochłaniam karmel nasienie

maślany krem tosty

póki doznaje rozkoszy

piszę poezję

żyję

***

jestem pomiędzy

szeptem wiatru w wiśniowych liściach

pomiędzy ulewnym deszczem

a ufnym snem na hamaku w twoim ogrodzie

chłonę żywioły

sól też chłonę

zmysły mam rozwarte zawsze jak źrenice po LSD

pomarańcze komety chryzantemy

samoloty,mgławice andromedy 

Ariadny z Naxos, Eurydyki senne

i te biegnące z wilkami

wszędzie bywam

nigdzie mnie nie ma

bezdomna w swoim umyśle

oderwana

uśpiona monada 

zatańczę wam jak sama sobie zagram

nie musicie płacić

za mój występ

mój  solo show jest spektakularny

Z pewnością ktoś będący bogiem może doprowadzić do połączenia dwóch namiętności"

Janette Winterson

* * *

Moja namiętność jest inna

niż ta

jaką żywił Napoleon

do Józefiny i pieczonych kurczaków

Moja namiętność jest inna

niż

Salome

Virginia Woolf

Frieda Kahlo

Mam zawsze zimne policzki

i dłonie

wciąż kolorowe od farb

gdy piję herbatę

zostawiam zielono-niebieskie

plamy na szklance

choć dobrze się ukrywam

niczym wąż

zrzucam starą skórę

bezboleśnie

bezszelestnie

szeleszczą tylko satynowe koszulki

i spódnice z tafty

moja jasna cieniutka skóra

kruche naczynia krwionośne

barwy jaskrawe

płótna żywiołowe

piekące wiersze

zawsze są o krok za mną

nawet gdybym miała

przeszywający niczym oszczep

głos Marii Brink

nie byłabym wstanie wyrazić

namiętności

która pali mnie aż po sam

kostny szpik

 pod scriptum

 Napoleon był kiedyś najpotężniejszym człowiekiem na świecie

a nie potrafił z Józefiną wygrać w bilard...

a to dlatego, że

największym kłamstwem na świecie

jest wymyślenie logiki i

wmawianie sobie i innym,

że ona naprawdę istnieje....

MALOWANIE NAGĄ DŁONIĄ 

nie mogę oprzeć się bliskości

maluję nagą dłonią

ostatnio sięgnęłam nawet

pod skórę obrazu

między księżycowym kamieniem

a kroplami ze szlachetnego metalu

zastygła moja krew

ŚLAD

Ktoś zostawia swój ślad

jak samolot na niebie

hologram myśli

uczuć

I leci dalej

zatrzaskują się chmury

wszystko znika

niczym piana

na zimnym szkle

a ty nosisz ten ślad

jak tatuaż

jak roślinę

która nagle zapuściła

w tobie korzenie

możesz tylko malować

pisać albo

upiec chleb i pokruszyć go

głodnym duchom

 EROTYK PRZEŚWIETLONY

być  duchem i laserem

prześwietlić twoje oczy

jak fotograficzną błonę

prześwietlić

dłonie

ramiona

usta

wejść do Ciebie

jak do gotyckiego kościoła

gdy słońce jest najbliżej

***

chcę Cię dotknąć

z rozpostartymi skrzydłami na niebie

poza czasem

mieć Twoje skrzydła

choćby  jako tatuaż

na plecach

 ***

zabrakło mi pojęć

milczałam więc jak kazał 

mistrz Wittgenstein

milczę więc jestem

byłam wtedy

od życia zwierzęcego prenatalnego

aż po ludzkie granice

bez granic nie mam

języka ani metajęzyka

nie miałam pojęcia

jak ci powiedzieć

że gdy tylko przestępujesz próg mojego domu

rosną we mnie nenufary

rozchylają się kielichy lilii 

sypią się srebrne płatki 

moje oczy świecą jak mleczna droga

ciało fosforyzuje w ciemności

zawsze będę twoim światłowodem

Z LOTU PŁATKA

z pożaru ciał powstałeś

i ta sama namiętność w proch Cię obróci

BLADYM ŚWITEM

przerwany

dźwięk pęknięta

struna jak oparta

o kamień gitara

w rozdartej 

sukni bez nocy

w twoich włosach

mokrą stopą

rozgrzebuję

suchy

piach

***

Pełna gęstej jak żywica tęsknoty

twardniejącej z każdą nocą

podmuchem wiatru

a ty jesteś w niej zalakowany

niczym owadzie skrzydło

w bursztynie

zamkniętym na piasek

moje dłonie otwarte tak mocno

kamienie pod stopami

kawałki wypalonego drewna

żłobione przez wodę 

przyklejam na plaży do swoich obrazów

wyznaczających tor latawcom

gdy kitesurferzy piszą na falach

morską odyseję

***

samotność jest jak echo

odbijające się niczym piłka o fale

jest gniazdem

które można wypełnić

obrazami

dźwiękami

kwiatem łubinu

krajobrazem

tylko jak długo można uciekać

w życie wewnętrzne

jak długo można uciekać w sztukę

głaskać ją tulić

niczym kota albo psa

którego z głębi siebie nie ma już

czym nakarmić

"THE POWER OF LOVE"

muszę siebie kochać

za rodziców których nigdy

nie miałam

za mężczyznę którego

nie mam

za siebie

która

całe szczęście

na całe

życie

JESTEM

zawsze

silniejsza

od każdej miłości

na tym świecie

NOCNA ORCHIDEA

zapach

kwiat granatowy

którym dotykam ust piersi

końców rzęs

zapach prowadzi mnie

przez ciemność gęstą

Jak aroniowy sok

wychodzę do ogrodu

W ramiona ciszy

podbarwionej łuną

trzymam nocną  orchideę

jak dziecko przy piersi

Ja samotna wilczyca bez

futra księżyca

wiatru

strzegą mnie siwe chmury

zapach kwiatu

mam znów ochotę pobiec w tę przestrzeń

miękką niczym sierść

Barwy granatu orchidei

śliskiej koszulki

co odsłania moje piersi

ale nie czuję zimna

siedząc na schodach

obok fioletowych krzewów

nie jestem z tego świata

nie jestem też kobietą z morza

do nikogo nie należę

bywam tylko czasem w czyiś ramionach

na co dzień tuli mnie kosmos

kwiat granatowy

Opary gorącej kawy

otula mnie dym z kadzideł

woń perfum

gdy byłam dzieckiem

też wstawałam

by natrzeć się olejkiem

z orchidei

tylko nie mogłam

wybiec w ramiona nocy

nie sięgałam tak

wysoko by dotknąć łuny

przytulić się i słyszeć

bicie serca ciszy

zawsze strzegł mnie granatowy

Kwiat

do Świtu jeszcze daleko

wracam więc do pustego

łóżka

W którym czasem ktoś

ze mną gości

I odchodzi

do swojego świata

A ja wyciągam

zasuszony kwiat orchidei

trzymam go pod poduszką

Na dobranoc

Na szczęście

„Miłość jest jak jedzenie śniegu

Zapiera dech, oszukuje głód”

                                Anna Janko (Pasja według św. Hanki)

          

MANTRA O ZAPACHU ŚNIEGU

Miałam kiedyś perfumy o zapachu śniegu

pryskałam się nimi jak opryskuje się

jeszcze nie do końca pobielone jabłonie

jakbym niczym kot znaczyła swój teren

gdy jest 36 stopni mrozu zapach śniegu

obezwładnia węch niczym feromony szakali i gepardów

daje ekstazę podobną do opium

mam 36 lat i wciąż żyje sama

choć dobrze znam woń męskiej bieli

woń śniegu i miłości z ekranu  kart literatury

(czasem zapach śniegu zastępuje  jego smak)

Zapach śniegu w górach 

 nad morzem niesiony teraz przez wiatr

który inaczej brzmi w liściach paproci i mięty

inaczej gdy oplata się wokół hortensji

zapach śniegu w Positano

jest jak schizofrenia

na południu śnieg to wybryk natury

pada tylko czasem

tylko czasem

jak kwitną białe orchidee

tak unikalne niczym 

zapach śniegu zmieszany z wonią piasku

bladym świtem

gdy morze nie zmyło jeszcze kosmicznego pyłu

i szronu z twoich warg

po których pamiętam wciąż

 zapach śniegu na moim ciele